Zanzibar'da yasarken gun batimlarini izlemeye buraya giderdim. Cikolatali kek ve kahvemi alirdim. Sandalyemi okyanusa cevirir, bacaklarimi uzatir izlerdim top oynayan, suya giren cocuklari, gencleri. Ada hayatinin o telassiz, rahat halini iliklerime kadar hissederdim. Etraftaki herkesin keyifli olmasi ve onlarin yaydigi huzuru solumak...

Bugun LA'yi sevmedim, sevemiyorum deyince insanlar anlamiyor. Gunes ayni gunes, okyanus ayni ama insanlar? Sokakta yardima muhtac birini gorup, hic aldirmadan yanindan gecmenin normallestigi memleketler bana gore degil. 

Suan buradayim, olmasaydim belki de hayatta gercekten neyin onemli oldugunu goremeyecektim. Her deneyim onemli. Bugune de cok sukur. Insan yas aldikca etrafinda guleryuzlu, iyi kalpli, temiz enerjili insanlar istiyor. O insanlarla oturulan sofralarin, edilen sohbetlerin, komsulugun degeri anlasiliyor. Maalesef elimizin altindayken bazi seylerin kiymetini bilemeyebiliyoruz. Eger oyle bir ortaminiz varsa siz bilin. :)

PS: Video kalitesini yukseltebilirsiniz.