Halimden sikayet ettigim gun azdir, belki yoktur ama yorucu gunlerim cok oluyor: toplantilar, calismayan modeller, hocalar, ogrenciler...

Kulaklarim hakuna matata, pole pole diyen insanlar ariyor. Bazi deneyimler gercekten hayat degistiriyor, durup nefes almayi ogretiyor. 

Bulundugumuz her ortamda ve her halde sakin kalip rahat nefes alabildigimiz anlar icin cok sukur. 

PS: Hepimizde birazcik su abinin rahatligindan olsa fena mi olurdu? :D (Gerci siz beni havaalanlarinda gorun, cicekli pijamalarim ve corabin uzerine giyilmis parmak arasi terliklerimle rahatlikta bu abiyle yarisirim.)